პლატონური გრძნობა

 ადამიანს მხოლოდ წვრილმანები ამშვიდებს – წყალი,სუნთქვა, საღამოს წვიმა… ვინც მარტოა მხოლოდ ის გაიგებს ამას.

მე-40 გვერდზე კისრის ტკივილს გეძნობ და იძულები ხდები ფორმა იცვალო; მე-80 გვერდის შემდეგ ყოველ წუთში გინდება თვალები წამით დახუჭო,რადგან ასოები უკვე ერთმანეთში ირევა და თეთრი ფურცელი ჭრელდება; 120 გვერდის შემდეგ მკლავები გეღლება,600 გვერდი საკმაოდ მძიმე მასას ჰქმნის.თითებს და სახსრებს იტკიებ; მაგრამ ეს პერსონაჟი… გინდა რეალური იყოს,გინდა შენი ცხოვრების ერთ-ერთი თანამგზავრი გახდეს.. დაუფიქრებლად ჩაანაცვლებდი მისით სხვა რომელიმეს.მერე რა,რომ ურწმუნოა და ამ ქვეყნად არაფრის სჯერა.. ყველაფერს გააკეთებდი,რომ მასაც ისევე შეჰყვარებოდი,როგორ შენ ამ 248 გერდში შეგიყვარდა.ნეტა,როგორია დასასრული.. ეჭვიანობ ქალზე,რომელიც მთელი ამ ხნის განმავლობაში ჩანდა,მაგრამ ვიდრე ის ყურადრებას არ აქცევდა შენც თვალთახედვიდან გეპარებოდა..

მაგრამ უკვე დასაწყისშივე იცოდი,რომ მას შენგან განსხვავებით მთავარი როლი ჰქონდა.ალბათ გრძნობდი კიდეც,რომ შენთვის სასურველს  ის მიიღებდა.. პირველივე ფურცლებიდან შეეგუე ამას,მაგრამ ბოლოში მაინც იტირე..

თითქოს გტკივა ყოველი ტკივილი,რომელიც მან განიცადა.იმ წუთიდან აგრესიული ხარ მის მიმართ,ვინც მას გაკიცხავს.. აუგად მოიხსენიებს.და თქვენ ფიქრობთ,რომ ეს სიყვარული არ არის.. მე რეალურად არსებულს შემიყვარდა – არ არსებული,ავტორის მიერ შექმნილი.. სულ არ მეჯავრება,მაინც ჯიუტად მიყვარს.. იქნებ,რომ არ არსებობს იმიტომაც შევძელი მისი შეყვარება.რეალურად სხვისი კი ვერა.. ვინ იცის.რამდენიმე ასეულ გვერდში შემიყვარდა იგი,რამდენიმე ასეულ დღეში კი – არავინ.ესეც ცხოვრების ვოდევილი.. მაგრამ,ერთი პატარა “ეჰმ”..

მხოლოდ ოცნება გვაიძულებს შევურიგდეთ სინამდვილეს..

თუმცა..

სიცოცხლე ხომ იმაზე მეტია, ვიდრე სენტიმენტალურ ვნებათა კრებული.

და ბოლოს,როგორც სხვა დანარჩენ დროს.. ეს,ხომ ცხოვრებაა..

ვინ შეძლებდა ცხოვრებას ,დავიწყება რომ არა? მაგრამ ვის შეუძლია დაივიწყოს ყველაფერი,რისი დავიწყებაც არ სურს?